Balet - transmisje i retransmisje sezon 2022/2023 /

Po Nowym Jorku i Londynie, Paryż jako kolejna światowa metropolia operowa włączył się do prezentacji swoich spektakli baletowychw polskich kinach. Tegoroczny sezon startuje  pokazem „Śpiącej królewny”)grudzień 2022).

Program pokazów układa się w przegląd najwybitniejszych tytułów i największych indywidualności choreograficznych w historii tańca, począwszy od romantycznej „Giselle” (kwiecień 2023) w klasycznej wersji Jeana Corallego i Julesa Perrota , aż do całkiem nowego, autorskiego spektaklu „Play”(luty 2023)  Szweda Alexandra Ekmana. Ten artysta jest stosunkowo mało popularny w Polsce, ale na pewno warto go poznać.

Każdy kolejny miesiąc przyniesie inne przedstawienie. Będą balety dwóch XX-wiecznych mistrzów, George’a Balanchine’a (marzec 2023) i Maurice’a Béjarta (maj 2023), nie zabraknie też „Jeziora łabędziego” (styczeń 2023). Tym razem będzie to wersja uwspółcześniona, ale i na swój sposób wierna tradycji. Jej twórcą jest najwybitniejszy współczesny choreograf francuski o olbrzymim dorobku, Angelin Preljocaj.

ŚPIĄCA KRÓLEWNA

BALET PIOTRA CZAJKOWSKIEGO W CHOREOGRAFII RUDOLFA NURIEJEWA. Retransmisja z Opery Paryskiej

Klasyczną wersję przepięknej „Śpiącej królewny” Czajkowskiego przygotował nieżyjący już Rudolf Nuriejew. Ten barwny i pełen pięknego tańca spektakl to nie lada gratka dla dzieciaków, a dla dorosłych możliwość podziwiania wirtuozerii olbrzymiego zespołu baletowego Paryskiej Opery Narodowej.

  JEZIORO ŁABĘDZIE

Po swoich nowatorskich interpretacjach „Święta wiosny” Strawińskiego oraz „Romea i Julii” Prokofiewa, Angelin Preljocaj sięga po kolejne baletowe arcydzieło. Ten francuski tancerz i choreograf, autor blisko 60 pełnowymiarowych spektakli, wypracował własny styl przedstawiania klasycznych baletów, podobnie jak wcześniej Mats Ek czy Boris Ejfman. Odświeża je, nie rezygnując jednak z tradycyjnego języka tańca. Jego „Jezioro łabędzie” jest hołdem złożonym Mariusowi Petipie, pierwszemu choreografowi tego baletu. Historia księżniczki Odetty, która przez czarnoksiężnika została zamieniona łabędzia, a później zdradzona przez omamionego czarami księcia Zygfryda, została przeniesiona do współczesnej, mrocznej metropolii. „Jezioro łabędzie” w choreografii Angelina Preljocaja powstało w czasie pandemii i nie miało możliwości trafienia do szerokiej publiczności. Ponieważ ma niepodważalne wartości artystyczne, trafia na wielki ekran.

PLAY. ZABAWA

BALET MIKAELA KARLSSONA W CHOREOGRAFII ALEXANDRA EKMANA.  Retransmisja z opery Paryskiej

Szwedzki choreograf Alexander Ekman właśnie tym baletem rozpoczął swoją współpracę z Operą Paryską. Jego nowatorski język tańca wywodzi się od najlepszych twórców współczesnego baletu. Zanim zajął się choreografią, był tancerzem dwóch legendarnych zespołów: Nederlands Dans Theater i Cullberg, które wciąż niezmiennie nadają ton nowoczesnemu tańcowi na świecie. „Zabawa” to afabularny i autorski balet, który skrzy się zwariowanym pomieszaniem tańca klasycznego i nowoczesnego. Tancerze mają do dyspozycji efektowne i nieoczywiste rekwizyty, którymi poprzez taniec bawią się na scenie. Ten balet to efekt eksperymentalnej kreacji. „Chcę Was zaskoczyć” – mówi Alexander Ekman. Tymi słowami kieruje się w całej swojej twórczości.

  BALETY GEORGE'A  BALANCHINE'A   - transmisja na żywo z Paryża!

Zaliczany obecnie do światowej czołówki zespół baletowy Opery Paryskiej wskrzesza dwie prace nieżyjącego już George’a Balanchine’a, amerykańskiego artysty gruzińskiego pochodzenia, światowej sławy choreografa, założyciela New York City Ballet. To właśnie on przetransponował klasyczny balet na musicalową szkołę tańca. Na ten wyjątkowy wieczór baletowy złożą się dwie prace Balanchine’a. Pierwsza z nich powstała w 1970 roku właśnie dla New York City Ballet. To zabawna suita taneczna do ikonicznych kompozycji George’a i Iry Gershwinów. Nosi tytuł „Who Cares?” („Kogo to obchodzi?”). Druga część wieczoru to „Ballet impérial” („Balet cesarski”) do II koncertu fortepianowego G-dur Piotra Czajkowskiego. Ten balet Balanchine stworzył w 1941 roku dla amerykańskiego zespołu Ballet Caravan. Oddał w nim hołd Mariusowi Petipie, pierwszemu choreografowi „Jeziora łabędziego” i „Dziadka do orzechów”.

GISELLE

Francuski balet „Giselle” do muzyki Adolphe’a Adama to ukoronowanie stylu romantycznego w balecie. Wiejska dziewczyna Gizela zakochuje się w przystojnym młodzieńcu, nie wiedząc, że to książę Albert w przebraniu. Książę nie może ożenić się z ubogą panną, ma już zresztą narzeczoną. Gdy prawda wychodzi na jaw, Gizela umiera z rozpaczy i dołącza do wił – duchów dziewcząt, które zmarły przed ślubem. Paryski spektakl jest próbą odtworzenia prapremierowej choreografii tego dzieła, której autorami byli Jean Coralli i Jules Perrot. Rekonstrukcji podjęli się dwaj wybitni choreografowie: Patrice Bart i Jewgienij Poliakow. Na scenie zobaczymy też klasyczne kostiumy i dekoracje.

BOLERO I INNE BALETY MAURICE'A BEJARTA - transmisja na żywo z Paryża!

Francuski tancerz i choreograf Maurice Béjart zrewolucjonizował taniec XX wieku. Zmarły 15 lat temu artysta współpracował z Operą Paryską ponad 40 lat i stworzył dla jej zespołu baletowego ponad 20 przedstawień. Część z nich nadal jest w repertuarze tej narodowej sceny Francji. Starsi baletomani z pewnością pamiętają występ na Łódzkich Spotkaniach Baletowych (1970) prowadzonego wtedy przez Béjarta belgijskiego zespołu Ballet du XXe Siécle (Balet XX Wieku). O bilety na ten występ stoczono zaciekłą batalię, a na widownię Teatru Wielkiego w Łodzi wpuszczono za dużo widzów, co groziło katastrofą. Wśród niezwykłych prac tego artysty z pewnością pierwsze miejsce zajmuje jego zupełnie niezwykła choreografia do „Bolera” Maurice’a Ravela (1928). Béjart odarł pierwotną wersję Bronisławy Niżyńskiej z hiszpańskiego folkloru, ocalając na scenie jedynie wielki okrągły stół. To wokół niego półnadzy tancerze (lub tancerki – zależnie od wersji), tylko w trykotach, wykonują ten zmysłowy hiszpański taniec. Podczas tego wieczoru baletowego zostaną także zaprezentowane dwie inne choreografie Béjarta, do: „Ognistego Ptaka” Igora Strawińskiego i „Pieśni wędrującego czeladnika” Gustava Mahlera.